In tha hood

Het kwam een beetje onverwachts, maar we zijn ons huis in de ambassadewijk uit gezet. Onze mammi bleek 'opeens' op zakenreis te moeten, en wij konden echt niet alleen achter blijven. Aan het eind van de week konden we vertrekken....
Dit is nu onderhand 2 weken geleden, en henrike en ik zijn nu twee bijna volledig geintregreerde sloppenwijkbewoonsters. We moesten snel wat regelen en de enige optie bleek toen om in te trekken in het huis van de president van Aiesec Yaoende, Thierry. Het klinkt zo misschien veelbelovend, maar het is het echte werk. Hokje van 3 bij 4, muren van afbrokkelend cement, golfplaten dakje en de deur staat altijd open. Toen we aankwamen maakten de kakkerlakkenplaag het plaatje helemaal af. Thierry was ondertussen gevlucht naar zn familie en wij, na ja henrike eigenlijk ,zijn de kakkerlakken te lijf gegaan. Het huisje is nu helemaal gepersonalized, en we vinden het er erg gezellig. Vooral het feit dat we weer zelfstandig zijn, en dat er geen mammie is die tegen ons schreeuwt dat we niet 'marriable' zijn, maakt het leven in the slums erg aangenaam. Aan de andere kant is de vuilnisbelt met ratten om de hoek, en moeten we zelf ons water en wc papier meenemen voor de wc in het schuurtje. Ook staat ons kamertje in een lange rij gehorige hutjes, en staat de rest van onze straat om 6 uur op. Maar diezelfde buurvrouwen komen 's avonds op ons kamertje langs en we kunnen altijd overal meeeten. Doen ze ook bij ons.
We zijn wel de enige blanke meisjes die ooit in die buurt hebben gewoond. In het begin keek iedereen dus nog zijn ogen uit als we de afwas deden of vuilnis weggooiden, helemaal omdat we traditioneel afrikaanse jurkjes hadden aangeschaft. Nu zijn we behoorlijk geintegreerd en is het gewoon heel gezellig.
Onze ex-mammie is trouwens nog steeds in Yaoende, ondanks dr 'zakenreis'. Het heeft waarschijnlijk iets te maken met onze pappie, die overigens ook het neefje bleek te zijn van de president hier, alcoholist, en misschien minister wordt!. Ze wilde waarschijnlijk geen jonge blanke meisjes meer in dr huis nu ze bezig was een liefdesnestje te bouwen voor haar en pappie. Voor zover alle turbulentie in ons prive leven.

Maar er moet natuurlijk ook gewerkt worden. Helaas is ons aidsproject niet helemaal van de grond gekomen. We hebben vooral meegewerkt aan de voorbereiding van het volgende project, ook nuttig. In de tussentijd liften we wel een beetje mee op het project van een andere organisatie. Zo hebben we al als deelnemers meegelopen in een aids sensitivatie protestmars. We kregen een t-shirt en een doos condooms en we konden op pad. Wij natuurlijk voorop, want schattige blanke vrijwilligers doen het goed. Het wordt natuurlijk helemaal hilarisch als die blanke vrijwilligers condooms gaan uitdelen. Je kunt je wel iets voorstellen bij de opmerkingen die ik naar mn hoofd kreeg... Heb mn best gedaan om er in mn immigrantenfrans wat op te antwoorden, maar verder dan, 'protegez vous-meme' kwam ik eigenlijk niet. HEb wel 'en route' nog even een interview gegeven in datzelfde frans, en verder veel op de foto gegaan met medevrijwilligers. We geven bij deze club ook peer education. We discussieren over alle onderwerpen gerelateerd aan aids. Het is erg interessant om het van zo'n andere kant te bekijken. En soms voer je discussie die je nooit zelf had kunnen bedenken. Deze week hebben we bijvoorbeeld gepraat ove waar je het beste je gebruikte condooms kon weggooien. Het gevaar hier is namelijk dat dit gebruikt kan worden voor voodoo. Het bleek uiteindelijk nodig om het 'afval' direct bij de vuilniswagen af te leveren.

Onze andere bezigheid, computerles geven op het schooltje zijn vandaag afgelopen. Laatste dag gezellig spelletjes gedaan, en zaterdag gaan we koken bij de familie als grote finale. HEt is zelfs zo feestelijk dat er een kip zal worden geslacht door henrike en mij.... Ik ben er nog een beetje bibberig over, maar als je afrikaanse kip kunt eten, moet je 'm ook kunnen slachten.

Zoals je ziet doen we erg ons best om op alle terreinen te integreren. Daarnaast hebben we ook gewerkt aan onze naamsbekendheid hier. Zo zijn we afgelopen zaterdag, samen met 9 kleine kindje en onze NGO mamma, langs geweest bij het televisieprogramma DELIRE! Wij kijken dit elke woensdag bij onze de NGO familie na de pc-les, en het is dan dansen door de woonkamer. Het programma lijkt een beetje op de mini playbackshow, maar dan hip voor kameroense begrippen. HEt dreigde bijna even helemaal mis te gaan toen we veel te laat aankwamen om kaartjes te kopen. We hadden net met zn 13en in een taxi gezeten(dat kan ja)dus de teleurstelling was groot, kindjes aan het huilen, drama. Maar dan zijn henrike en ik niet te beroerd om ongeneerd onze blanke huid te misbruiken. Nadat we eerst een van de bewakers hadden versierd, kregen we het voor elkaar om in ruil voor ons telefoonnummer 12 gratis kaartjes te regelen. Dit duurde in totaal 2 uur, maar het tv programma was natuurlijk ook te laat, en wij dus uiteindelijk precies op tijd. Nog geen 5 minuten na binnenkomst waren we al gespot. We werden gehaald door een van de tv-mensen, en er was een eerste klas plaatsje voor ons naast de presentator geregeld. Toen ging de camera aan en hebben henrike en ik ons tv-debuut in Kameroen gemaakt. Kan niet zeggen dat ik bijster intelligente dingen heb gezegd, iets van Kameroen is mooi, maar daar was het het programma ook niet voor. Zaterdag a.s. wordt het uitgezonden dus kijken allemaal, net Kameroen 2.

Ondertussen tik ik hier de laatste zinnen van mn bacheloressay...... En dan nog 5 dagen en ik ben weer in Nederland. Dikke kus Laura