Chez la police!

Ik had het nog niet eerder gemeld, maar henrike heeft een paar voorouders geirriteerd hier in Afrika. Ze had al het ongeluk dat dr telefoon gejat is uit de kamer waar we sliepen, nu is ook op klaarlichte dag dr fotocamera gejat. Super vervelend natuurlijk.
We hadden de camera's bij ons voor het lesprogramma bij de ONG. Informatica is natuurlijk ook foto's op de pc zetten en verwerken in powerpoint presentaties. Ja; we zijn ambitieus met onze studenten. Maar tijdens het foto's maken is henrike dus op brute wijze beroofd van dr fototoestel. Ik was ondertussen de sloppenwijk ingelopen met mijn deel van de studenten om interessante foto's te maken. Ook niet zo slim natuurlijk, maar het ging allemaal relatief goed. Tot ik dus weer terug was bij het schooltje. Er was ondertussen een hele meute verzameld die allemaal over de waanzinnige actie van 'la blanche' hadden. Henrike bleek achter de bandiet aan te zijn gegaan en 'en route' een slipper van de slechterik hebben ontfutseld. Henrike was ondertussen nergens te bekennen en ik dacht dus dat ze ergens alleen achter een bandiet aan het rennen was in een sloppenwijk. Niet zo best dus. Uiteindelijk viel het allemaal wel mee, en werd ze als heldin ontvangen toen ze met de auto werd afgeleverd bij de school. Onze patron en zijn vriendjes zijn vervolgens verder op klopjacht gegaan. Het is een ingewikkeld verhaal maar de bandiet is waarschijnlijk geholpen door handlangers in een auto. En deze auto was herkend door de buurtbewoners, want er zijn maar 3 auto's in de hele buurt.
Onze afrikaanse sherlock holmses hebben uiteindelijk de auto terug gevonden en de politie gebeld. Of meer een contactpersoon geloof ik. Het was een nogal gladde kerel zonder politieuniform en het is nog steeds niet helemaal duidelijk wat zijn officiele functie was.
Hij kende echter een mannetje bij de politie, en zou ons helpen want we moesten natuurlijk aangifte doen bij de politie.
In kolonne zijn we dus naar de politie gereden met aan het einde bewijsstuk A, de 'gevonden en inbeslaggenomen' auto!
Op het politiebureau bleek er werkelijk geen enkele as zodanig herkenbare politieagent. Het was meer een soort kale jeugdhonk met ontzettend veel kerels die bier aan het drinken waren bij een spelletje kaart. Henrike en ik waren natuurlijk een grote attractie en ze keken zowaar even op van hun kaartspel om ons vanalles toe te roepen. We waren helaas niet zo aantrekkelijk dat ze ons meteen hielpen. We hebben 2 uur zitten wachten tot ze uitgekaart waren. In de tussentijd kwamen we er wel achter dat henrike dr id kaart niet bij zich had. Dat is zowiezo al strafbaar in Kameroen, en al helemaal niet handig als je aangifte wilt doen. Ik had hem wel bij me dus zijn we terplekke van positie veranderd. Je zou het meineed kunnen noemen maar ik heb mijn eigen officiele aanklacht geschreven dat ik persoonlijk bestolen was. Henrike is er snel tussenuit gevlucht voordat er problemen kwamen.
Vervolgens mocht ik nog een uurtje wachten voordat ik naar de kamer voor 'investigation et recherche' mocht, wat meer op een plaatselijk cafe leek. Mijn officier heette Mamoebe en zou mijn proces verbaal schrijven. Nu was deze kamer ook een verhoorkamer/gevangenis/ontvangstruimte/plaatselijke hangplek, dus er gebeurde een heleboel. Allereerst was mijn officier druk bezig met zijn hypermoderne telefoon en probeerde daarnaast zijn steentje bij te dragen aan het verhoor van een verdachte die ergens in een hoekje zat. Er was nog een vrouw bijna in tranen en er moesten nog lijntjes getrokken worden op het witte vel papier dat mijn p-v zou moeten worden. In de kamer stond enkel 3 bureaus verder niets, geen computer of typemachine.
Toen alle stippellijntjes met behulp van een lineaal waren getrokken had de officier al gevraagd wat ik van kameroen vond, wat ik lekker eten vond, of ik al getrouwd was, en of ik al een kameroense man had. Nadat ik besloot alles maar bij elkaar te gaan liegen door te vertellen dat ik gelukkig verloofd was en dol was op Ndole (niet te eten) ging mijn officier zich toch wat meer bemoeien met de verdachte in de hoek. De arme man had geprobeerd iets te jatten maar was in zijn poging mislukt nu iemand hem betrapt had. In nederland heb je daar een heel leerstuk over bij het strafrecht, maar geloof niet dat officier Mamoebe daar ooit iets over gehoord had. Ik probeerde dus weer veel te bijdehad iets uit te leggen over hoe het in nederland zat. Ik brabbelde iets in het frans over exterieure en interieure motivaties om de poging af te breken en dat beviel de officier wel. Hij stond op en begon aan de verdachte te roepen dat het interieur was, of wat hij dan ook riep, en toen de verdachte hem tegensprak begon de officier, die me nog geen 10 min had uitgenodigd bij hem te komen eten, toch op de verdachte in te meppen. Ik schrok me natuurlijk helemaal kapot, en stamelde iets voor me uit over mensenrechten en marteling. Daar hadden ze echter geen boodschap aan en er werd alleen gelachen omdat ik zo wit weg was getrokken. En ze vroegen of ik 'peur' had! Na een tijdje was de stemming er weer helemaal in, er werd gedronken en gekaart en wij gingen verder met het proces verbaal. Heel gedoe, en ik wist niet wat ik nou precies kon bedenken, had geen flauw idee wat er nu precies gebeurd was. Bleef dus maar herhalen dat ze vooral aan de anderen moesten vragen hoe het was afgelopen. Gelukkig kwam er een einde aan het document en mcoht ik het doorlezen en ondertekenen. Bijna net zoals in Nederland. En toen begon de onderhandeling. Je zou het ook corruptie kunnen noemen, maar ergens is het ook logisch. Als ik niets betaal dan kan de politie echt niets. Ze hebben niet eens geld voor de taxi, laat staan dat ze een politiewagen hebben. Ik werd in ieder geval in mn oor gefluisterd dat ik mee naar buiten moest lopen en niets mocht laten merken. Als de anderen er achter zouden komen dat ik geld zou geven wilden ze ook een deel, en dat wilde officier Mamoebe natuurlijk niet. Met mn beste pokerface heb ik nog even de onderhandelingen aangehoord. Het ging om de hoeveel taxiritjes en biertjes de officier moest betalen om zijn onderzoek te doen. Biertjes waren nodig om getuigen aan de praat te krijgen en ze dachten er nog even over om ons bewijsstuk A, de auto die we hadden gejat/inbeslaggenomen, te gebruiken om taxikosten te besparen. Helaas was benzine ook weer duur.
Na nog een uur wachten was het eindelijk rond. Voor het 'sacrifice' van 10.000 CFA, 20 euro, zou de politie de hele nacht doorwerken. Ondertussen kon ik niet echt meer weigeren en heb betaald. Naast meineed heb ik me dus ook schuldig gemaakt aan corruptie. Wat wel in de prijs was inbegrepen was dat ik tot aan mijn voordeur werd afgezet door de officier. Hij heeft me nog zijn telefoonnr gegeven en ik mag altijd bij hem komen eten. Verder nog niets gehoord over de camera, but I'll keep y'all updated.
Dikke kus Laura