Extrème-Nord
Door: Webmaster
Blijf op de hoogte en volg Laura
07 Juni 2006 | Kameroen, Maroua
Goed, We zijn weer terug in ons westerse hotel/paradijs, na onze touristische rondreis. Beetje roodverbrand doordat de zon hier toch wat feller is dan ik dacht, maar dat kan niet anders dan bruin worden binnen een paar dagen. Onze integratie hier gaat voorspoedig op alle vlakken.
Ook onze ontmoeting met het wildleven van Afrika is mij zeer zeker meegevallen. Onze Safari door Wasa park betekende wel dat we om half 5 op moesten staan maar daarna konden we in onze prive 4WD genieten van het uitzicht. Bij het park pikten we onze gids op en konden we beginnen. Ik weet eigenlijk bijzonder weinig van dieren, maar gelukkig bezit ik toch nog enige elementaire kennis. Toen we ons eerste beest ontdekten in het park herkende ik direct Pumba van the lion king!! Veel vogels waren een groot raadsel maar een kudde giraffen was natuurlijk niet te missen. Heel bizar is het dat je vervolgens uit mag stappen en naar de beesten toe kunt lopen. Ik kon toch niet het gevoel onderdrukken dat ik stiekem over het hek in de dierentuin was geklommen. Na de wat 'minder bijzondere' beesten gingen we op olifantenjacht. We ontmoetten en passant ook nog een zwitserse moeder en dochter die met hun auto zich aansloten bij onze jeep. Dus in karavaan reden we toen achter hoopjes mest aan die ons naar de olifanten zouden leiden. Uiteindelijk vonden we door aanwijzingen van de lokale bevolking de kudde. Dat was echt heel bijzonder. We moesten heel zachtjes doen om ze niet bang te maken en we liepen dus op onze tenen met een verrekijker naar een kudde van meer dan 300 olifanten toe. Ik geef het eerlijk toe, vond het wederom een beetje riskant en verwachtte elk moment een oppasser die ons terug zou sturen. Maar die kwam dus niet en we konden super goed zien hoe die grote kudde dieren verder liep. Echt heel bijzonder.
Na de olifanten konden alle andere dieren natuurlijk niets meer goed doen bij ons en werden we ook steeds suffer. Het was nogal warm in de jeep en we dronken duidelijk niet genoeg water.... s Avonds helemaal kapot in slaap gevallen en ik denk dat we een beetje uitgedroogd en oververhit waren. De ideale manier om je trektocht te beginnen... In Rhoumsiki begon deze tocht, een dorpje in het mandiff gebergte. HEt was er heerlijk koel, het leek er een beetje op de franse alpen, maar dan met iets gekkere bergen. Op zich spraken de mensen ook frans en de het was ongeveer even warm. Alleen zagen de mensen er iets anders uit, en waren overal vrouwen op het land aan het werk. En je krijgt ook in de alpen niet zo vaak verse guave van de boom aangeboden. Was erg lekker overigens. Onze gids heette Daoud en de kok Napoleon, dus dat kon al bijna niet meer misgaan. We hadden ook huisdieren mee dacht ik aanvankelijk, een kip en een ezel, maar 's avonds bij het avondeten wist ik dat het toch afgelopen was met het kippetje. We sliepen overigens in een huis van een plaatselijke polygame familie, die geen frans spraken, en ontzettend veel kleine kindjes telden, waaronder een dikke baby die we stiekem hebben geknuffeld. We hebben geholpen pinda's te pellen en kruiden te plukken tot grote hilariteit van de vrouwen. Het was dus erg gezellig, alleen moesten we wel apart eten en zaten we op een soort verhoging. 's nachts moesten we oppassen dat de kippen niet onze kamer in kwamen. Diezelfde kip werd de volgende ochtend bij het ontbijt ook meegenomen door opa naar een stil hoekje. Ik had daarna niet meer zo'n honger, ook al zei Henrike dat Opa de kip alleen maar zou gaan knuffelen.
De tweede nacht was ongeveer hetzelfde, alleen kwamen we net op tijd aan voordat er een ontzettende storm losbarstte, en konden we dus ook net op tijd zien hoe het dak van ons hutje afwaaide. De hutten hier zijn gemaakt van klei, mest en riet op het dak dus het was ook niet heel erg, de dag erna werd het al gerepareerd toen we weg vertrokken. Wij mochten die nacht overigens in de woonkamer slapen.
Op de laatste dag keerden we alweer terug naar Rhoumski waar ons een ontmoeting met de plaatselijke tradities en tovenaars te wachten stond. Ze zijn heel hard bezig om het toerisme in deze regio te stimuleren maar het wil nog niet zo lukken. Wij waren eigenlijk de enigen. Tijdens de toer door het dorp liep dan ook het hele dorp uit om mee te luisteren, en werden er speciaal voor ons tweeen winkeltjes opgesteld langs de route. We voelden ons toen wel verplicht om wat te kopen dus ergens is deze techniek wel effectief. Het hoogtepunt was ons bezoek aan de crabwitchdocter. Een zeer occulte techniek waarbij de tovenaar je vraag aan een krab verteld en die vervolgens in een bak zet met allemaal staafjes en stokjes die vanalles voorstellen. Het was toen al donker en onze vragen werden met veel zorg vertaald aan de tovenaar door Daoud en vervolgens door de tovenaar aan de krab verteld waarbij er veel gespugd en gelachen werd. Dat lachen deden henrike en ik voornamelijk maar ook de tovenaar vond het een vrolijke boel. Niets dan voorspoed werd ons voorspeld dus we hebben hem goed betaald voor zijn diensten waarna we werden ingezeged met krabwater. Ik dacht voornamelijk aan de bacterien die ik nu op mn handen geplensd kreeg, maar dat is mijn westerse inslag denk ik.
Er was ons ook nog een tocht te paard beloofd maar ik voorzag al dat dit wel eens een teleurstelling zou kunnen worden toen ik de paardjes zag. Het waren een soort muilezels die niets te eten kregen. De bedoeling was dat Henrike en ik op de arme beestjes gingen zitten zonder zadel, en zouden proberen om niet met onze benen over de grond te slepen. Vervolgens deed de plaatselijke jeugd verwoede pogingen om de paardjes aan het lopen te krijgen door ze non stop te slaan met takken..... Het begon toen ook nog eens te regenen, dus zijn we aan het eidn van de straat omgedraaid en hobbelden we door de hoofdstraat terug naar het dorpsplein terwijl al die jongetjes achter ons aan renden.....
Ondertussen was ook de elektriciteit uitgevallen in het dorp dus aten we in het hotel in het donker onze steak op. En dat was maar goed ook want het voedsel was zeer ondefinieerbaar. Vanochtend zijn we dus weer vertokken naar Maroua en onderweg moesten we ons aansluiten bij een karavaan omdat we langs de grens met nigeria moesten reizen. Bleek gevaarlijk te zijn dus zaten er op de autodaken gewapende soldaten in burger. Allemaal reuze spannend maar binnen in ons busje deden henrike en ik verwoede pogingen om het babietje te pakken te krijgen dat achter ons zat. Was een zeer schattig babietje, en op een gegeven moment kreeg henrike het kindje zomaar in de handen gedrukt van de moeder. We konden onze lol niet op totdat we ontdekten dat het kind aan het plassen was!!! Ze doen hier niet aan luiers.... Alleen een handoekje eronder als het uitkomt. Toen ik het kleintje maar op schoot nam om er een plastic zakje onder te leggen begon het ook over te geven. Niet helemaa fris kwamen we dus uit de bus in Maroua, maar het was zeker erg leuk geweest. Het laatste gedeelte van onze reis gaat naar het westen, waar er weer een andere traditie heerst. We hopen ook naar Essu te gaan. Daarna is het echt tijd om te gaan werken. Maar eerst hebben we onszelf 1 dagje zwembad beloofd om op krachten te komen.
Wie weet dat we tussendoor ook nog in Yaoende een voetbalwedstrijd gaan kijken op de ambassade. We moeten natuurlijk niet onze afkomst vergeten ook al zijn we nu zo bruin geworden;)
Liefs Laura
Ook onze ontmoeting met het wildleven van Afrika is mij zeer zeker meegevallen. Onze Safari door Wasa park betekende wel dat we om half 5 op moesten staan maar daarna konden we in onze prive 4WD genieten van het uitzicht. Bij het park pikten we onze gids op en konden we beginnen. Ik weet eigenlijk bijzonder weinig van dieren, maar gelukkig bezit ik toch nog enige elementaire kennis. Toen we ons eerste beest ontdekten in het park herkende ik direct Pumba van the lion king!! Veel vogels waren een groot raadsel maar een kudde giraffen was natuurlijk niet te missen. Heel bizar is het dat je vervolgens uit mag stappen en naar de beesten toe kunt lopen. Ik kon toch niet het gevoel onderdrukken dat ik stiekem over het hek in de dierentuin was geklommen. Na de wat 'minder bijzondere' beesten gingen we op olifantenjacht. We ontmoetten en passant ook nog een zwitserse moeder en dochter die met hun auto zich aansloten bij onze jeep. Dus in karavaan reden we toen achter hoopjes mest aan die ons naar de olifanten zouden leiden. Uiteindelijk vonden we door aanwijzingen van de lokale bevolking de kudde. Dat was echt heel bijzonder. We moesten heel zachtjes doen om ze niet bang te maken en we liepen dus op onze tenen met een verrekijker naar een kudde van meer dan 300 olifanten toe. Ik geef het eerlijk toe, vond het wederom een beetje riskant en verwachtte elk moment een oppasser die ons terug zou sturen. Maar die kwam dus niet en we konden super goed zien hoe die grote kudde dieren verder liep. Echt heel bijzonder.
Na de olifanten konden alle andere dieren natuurlijk niets meer goed doen bij ons en werden we ook steeds suffer. Het was nogal warm in de jeep en we dronken duidelijk niet genoeg water.... s Avonds helemaal kapot in slaap gevallen en ik denk dat we een beetje uitgedroogd en oververhit waren. De ideale manier om je trektocht te beginnen... In Rhoumsiki begon deze tocht, een dorpje in het mandiff gebergte. HEt was er heerlijk koel, het leek er een beetje op de franse alpen, maar dan met iets gekkere bergen. Op zich spraken de mensen ook frans en de het was ongeveer even warm. Alleen zagen de mensen er iets anders uit, en waren overal vrouwen op het land aan het werk. En je krijgt ook in de alpen niet zo vaak verse guave van de boom aangeboden. Was erg lekker overigens. Onze gids heette Daoud en de kok Napoleon, dus dat kon al bijna niet meer misgaan. We hadden ook huisdieren mee dacht ik aanvankelijk, een kip en een ezel, maar 's avonds bij het avondeten wist ik dat het toch afgelopen was met het kippetje. We sliepen overigens in een huis van een plaatselijke polygame familie, die geen frans spraken, en ontzettend veel kleine kindjes telden, waaronder een dikke baby die we stiekem hebben geknuffeld. We hebben geholpen pinda's te pellen en kruiden te plukken tot grote hilariteit van de vrouwen. Het was dus erg gezellig, alleen moesten we wel apart eten en zaten we op een soort verhoging. 's nachts moesten we oppassen dat de kippen niet onze kamer in kwamen. Diezelfde kip werd de volgende ochtend bij het ontbijt ook meegenomen door opa naar een stil hoekje. Ik had daarna niet meer zo'n honger, ook al zei Henrike dat Opa de kip alleen maar zou gaan knuffelen.
De tweede nacht was ongeveer hetzelfde, alleen kwamen we net op tijd aan voordat er een ontzettende storm losbarstte, en konden we dus ook net op tijd zien hoe het dak van ons hutje afwaaide. De hutten hier zijn gemaakt van klei, mest en riet op het dak dus het was ook niet heel erg, de dag erna werd het al gerepareerd toen we weg vertrokken. Wij mochten die nacht overigens in de woonkamer slapen.
Op de laatste dag keerden we alweer terug naar Rhoumski waar ons een ontmoeting met de plaatselijke tradities en tovenaars te wachten stond. Ze zijn heel hard bezig om het toerisme in deze regio te stimuleren maar het wil nog niet zo lukken. Wij waren eigenlijk de enigen. Tijdens de toer door het dorp liep dan ook het hele dorp uit om mee te luisteren, en werden er speciaal voor ons tweeen winkeltjes opgesteld langs de route. We voelden ons toen wel verplicht om wat te kopen dus ergens is deze techniek wel effectief. Het hoogtepunt was ons bezoek aan de crabwitchdocter. Een zeer occulte techniek waarbij de tovenaar je vraag aan een krab verteld en die vervolgens in een bak zet met allemaal staafjes en stokjes die vanalles voorstellen. Het was toen al donker en onze vragen werden met veel zorg vertaald aan de tovenaar door Daoud en vervolgens door de tovenaar aan de krab verteld waarbij er veel gespugd en gelachen werd. Dat lachen deden henrike en ik voornamelijk maar ook de tovenaar vond het een vrolijke boel. Niets dan voorspoed werd ons voorspeld dus we hebben hem goed betaald voor zijn diensten waarna we werden ingezeged met krabwater. Ik dacht voornamelijk aan de bacterien die ik nu op mn handen geplensd kreeg, maar dat is mijn westerse inslag denk ik.
Er was ons ook nog een tocht te paard beloofd maar ik voorzag al dat dit wel eens een teleurstelling zou kunnen worden toen ik de paardjes zag. Het waren een soort muilezels die niets te eten kregen. De bedoeling was dat Henrike en ik op de arme beestjes gingen zitten zonder zadel, en zouden proberen om niet met onze benen over de grond te slepen. Vervolgens deed de plaatselijke jeugd verwoede pogingen om de paardjes aan het lopen te krijgen door ze non stop te slaan met takken..... Het begon toen ook nog eens te regenen, dus zijn we aan het eidn van de straat omgedraaid en hobbelden we door de hoofdstraat terug naar het dorpsplein terwijl al die jongetjes achter ons aan renden.....
Ondertussen was ook de elektriciteit uitgevallen in het dorp dus aten we in het hotel in het donker onze steak op. En dat was maar goed ook want het voedsel was zeer ondefinieerbaar. Vanochtend zijn we dus weer vertokken naar Maroua en onderweg moesten we ons aansluiten bij een karavaan omdat we langs de grens met nigeria moesten reizen. Bleek gevaarlijk te zijn dus zaten er op de autodaken gewapende soldaten in burger. Allemaal reuze spannend maar binnen in ons busje deden henrike en ik verwoede pogingen om het babietje te pakken te krijgen dat achter ons zat. Was een zeer schattig babietje, en op een gegeven moment kreeg henrike het kindje zomaar in de handen gedrukt van de moeder. We konden onze lol niet op totdat we ontdekten dat het kind aan het plassen was!!! Ze doen hier niet aan luiers.... Alleen een handoekje eronder als het uitkomt. Toen ik het kleintje maar op schoot nam om er een plastic zakje onder te leggen begon het ook over te geven. Niet helemaa fris kwamen we dus uit de bus in Maroua, maar het was zeker erg leuk geweest. Het laatste gedeelte van onze reis gaat naar het westen, waar er weer een andere traditie heerst. We hopen ook naar Essu te gaan. Daarna is het echt tijd om te gaan werken. Maar eerst hebben we onszelf 1 dagje zwembad beloofd om op krachten te komen.
Wie weet dat we tussendoor ook nog in Yaoende een voetbalwedstrijd gaan kijken op de ambassade. We moeten natuurlijk niet onze afkomst vergeten ook al zijn we nu zo bruin geworden;)
Liefs Laura
-
07 Juni 2006 - 16:28
Jakob:
Mooie verhalen, Laura! Je vermaakt je goed, zo te lezen. groeten aan Henrike en kun je voor mij even aan die krab vragen of het mij nog gaat lukken om mijn bachelor essay tijdig af te ronden? -
07 Juni 2006 - 18:30
Kwekkie:
Hee Lautje! Goed te horen dat je daar ook de kindjes knuffeld! Heel erg grappig dat ze daar niet aan luiers doen!
De wilde beesten klinken echt fantastisch! Je maakt daar wat mee zeg!
Kus! -
08 Juni 2006 - 12:29
Eline:
Lau, wat een verhalen! Je verveelt je iig niet! Zo gaat dat met baby's he. Ik mis je, zit weer in Maas! Geniet ervan! Liefs! -
08 Juni 2006 - 19:20
De Buurtjes:
Goh Loekie, je bent een geboren schrijfster, ik lees al je verslagen met veel plezier. Job en Puck houden het voor de helft vol, maar dat is ook al niet slecht. We volgen je op de voet, dus beleef nog maar veel meer spannende avonturen, het klinkt allemaal even bijzonder.
Zoen van Jelle, Ellen Puck en Job -
11 Juni 2006 - 18:15
Jannie En Jan:
We zitten ons tranen met tuiten te lachen. We genieten zo van je verhalen. De hele week keken we er al naar uit en nu.....eindelijk, prachtig. -
12 Juni 2006 - 14:56
Annigje:
Lieve Lau,
Wat een mooie verhalen! Ik zie het al allemaal voor me! (ik zit nu in de bieb, terwijl het buiten 30 graden is, jaja, in nederland, en iedereen is hier heel serieus bezig en ze kijken me allemaal boos aan omdat ik steeds moet lachen om jouw verhalen!)
Ik mis je wel in maas hoor! Ik heb je nog gemaild op je hotmailadres, check je die nog wel eens of moet ik mn verhalen naar een ander adres mailen?
Lieverd, ik kijk uit naar je volgende verhalen!
Dikke kus je huisgenootje -
13 Juni 2006 - 16:26
Tiny:
Wat een belevenis heb je almeegemaakt Ben benieuwd naar het vervolg hartstikken spannend -
14 Juni 2006 - 21:22
Ans En Giel:
we hebben net je verhaal gelezen, wat een belevenissen in dat land, het lukte niet eerder doordat ik van Nettie ondekte dat het e mail verandert was. ( we hadden vandaag de welbekende zussendag in Landgraaf (bij Mia) van nu af zullen we je verslagen een beetje bijhouden en reageren .Geniet en hou ons op de hoogte totde volgende keer.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
