Kribi

Oke, het is uiteindelijk helaas t6och niet helemaal gelukt om Essu te bereiken. We waren er helemaal klaar voor maar toen we al in Wum waren bleek dat Guilean ziek was! Ons hele doel was toch om met haar naar haar geboortedorp te gaan, maar helaas. In Wum was het uiteindelijk nog best gezellig. Toen ik ontbijt was gaan halen had ik ook hoi geyegd tegen een groepje jongeren en mn naam verteld. Nog geen 20 min later toen henrike en ik aan het ontbijten waren stonden hetzefde groepje op de deur te kloppen en te vragen of ze me mochten schrijven en bellen en ons begeleiden naar de bus. Wist niet zo goed wat ik hier nu mee aan moest, dus uiteindelijk gingen we met zn zessen naar de bus en hebben we heel vage adressen uitgewisseld... In de bus konden we weer terugkeren naar Bamenda, en daar meteen weer terugkeren naar het hotel waar ze ons nog herkenden van twee dagen geleden. De receptionist was erg aardig, hij had ons al eerder mee naar de kerk genomen, koekjes gegeven en gezegd dat ie ons zo mooi vond. Maar na de nederlaag van Cote d'ivore die we met het gehele personeel van het hotel hadden bekeken, was de stemming toch iets minder. Gelukkig was alles weer goed toen we als troost een rondje nigeriaanse boterbabbelaars ronddeelden. Heb eindelijk snoep ontdekt wat ik lekker vind! Het is onze eigen werthers echte, maar dan geproduceerd in nigeria!
De volgende dag hadden we al een nieuw plan, Kribi. Witte stranden en palmbomen en een waterval, wat konden we nog meer wensen. Maar de reis was behoorlijk lang dus maakten we een tussenstop in Douala bij het aiesec hoofdkwartier waar we iedereen onderhand al kenden. Het was dus erg gezellig en we konden ook ons lievelingsgerecht van spaghetti met advocado eten. Was het eten gaan halen met bernice, maar was mn paspoortpapieren vergeten. Je wordt hier echt voortdurend gecontroleerd dus het was nog beetje spannend ook, en we moesten allemaal omweggetjes nemen. Dit allemaal onder bezielende leiding van bernice die mn hand daarom ook niet meer los wilde laten.
Zondagochtend heb ik voor het eerst sinds lange tijd weer gesport! WE gingen met de hele groep hardlopen naar het sportpark, waar heel douala aan het voetballen is. Hoewel het pas 9 uur 's ochtneds was, was het wel al zo'n 30 graden. Iedereen riep zoals altijd la blache naar me maar ik was toch echt diep paars van de hitte. Nadat we buikspietoefeningen hadden gedaan en ik ontdekte dat afrikaanse mannen ontzettend stijf zijn hebben we ontbeten aan de rand van de rivier met kossam. Dat is yoghurt met heel veel suiker en erg lekker. HEt is een van de 6 dingen die ik lekker vind in Kameroen.
's Middags gingen we verder naar Kribi waar ons witte palmstranden en vis beloofd waren. En het was er inderdaad een soort paradijs. We waren samen met nog 2 andere nederlanders (Je struikelt hier echt over de nederlanders, we zijn echt overal) de enige gasten van een heel mooi strandhotel. 2 dagen echt niets anders gedaan dan uitrusten en genieten van het eerste bed met een echt matras. Gisteren zijn we echt actief geweest en hebben we de watervallen van Lobe bezocht. En met bezocht bedoel ik ook echt bezocht. We werden in een bootje geduwd met twee kerels, een om te peddelen de ander om de boot leeg te scheppen, en naar de onderkant van de waterval gebracht. Daar moesten we uitstappen!!!!!! We gingen wandelen begreep ik uit het frans dus ik deed mn slippers al aan. Maar nee, dat hoefde niet, schoenen uit, en het was vervolgens de bedoeling dat we de waterval gingen beklimmen! Nooit eerder gedaan, en het was ook verdomd moeilijk. De mannen moesten ons echt naar boven helpen dwars door de stroming heen. Kan er werkelijk helemaal niets van, was doorweekt toen we boven aankwamen. Hardstikke mooi uitzicht natuurlijk als je midden in de waterval op een rotsje staat, iets minder als je je fototoestel en telefoons hebt meegenomen en bang bent dat je valt.
NA dit avontuur wilden we ook wel graag een boottocht maken op dezelfde rivier boven de waterval. En passant zouden we ook nog op bezoek gaan bij een pygmeeen stam, dus wat wil je nog meer. We hadden wederom 2 jongens die ons begeleiden, en het was erg gezellig in de boot. Na een half uur legden we aan en na een kleine wandeling stonden we oog in oog met de pygmeen chef. Na ja oog in oog..... Mag het eigenlijk niet zeggen maar ze zijn echt heel erg klein!!! (Ze zijn overigens wel bezig met een emancipatiestrijd hier in kameroen omdat ze nogal achtergesteld worden.)( Grote volwassen Pygmeenman kwam ongeveer tot aan mijn schouder) De helft van de stam was op jacht, maar we stelden ons voor aan de resterende 5 pygmeeen. Wij gingen natuurlijk op de foto met het opperhoofd, en we kregen voor het effect ook nog twee speren in onze handen gedrukt. Zo gauw ik kan probeer ik ze op de website te plaatsen. we hebben onderhand al heel wat opperhoofden en chefs ontmoet en ze hebben een ding toch wel gemeen, ze zuipen allemaal erg veel. De chef die we eerder in BAmenda hadden ontmoet had ook een collega chef op bezoek en ze leken kwa kleding en uiterlijk zo weggelopen te zijn uit een clip van 50 cents. Ook waren ze om 10 uur 's ochtends al aan het bier. Ook in het pygmeenkamp lagen er bijzonder veel wijnpakken.
Maar goed, na weer afscheid te hebben genomen sprongen we weer in de boot en gingen we weer terug naar de 'haven'. Maar halverwegen mochten we ook nog even ywemmen als we wilden. De boot werd tussen twee rotsblokken ingeduwd en samen met onze twee gidsen hebben we een beetje in die rivier gebadderd. Er waren zelfs lianen waar je in kon zwaaien, maar dat was nogal moeilijk. Ik had mn been al geschaafd aan onderwaterrots dus heb deze attractie maar even aan me voorbij laten gaan.Er stond overigens ook een verdomd sterke stroming naar die waterval en er waren geen krokodillen, zeiden ze. Na dit avontuur hadden we een echte band opgebouwd met onze gidsen en konden we niet weigeren om nog even wat te gaan drinken met zn allen. Ook al waren we dan allebei al lange tijd gelukkig getrouwd. Een van de eerste vragen hier is toch doorgaans of we getrouwd zijn. Ook al laten we ringen zien en alles, ik geloof niet dat ze ons altijd echt geloven. Maar goed.
Na ons afscheid van kribi, waarbij de voltallige bediening van het hotel ons kwam uitzwaaien, zijn we vandaag aangekomen in yaoende. WE logeren weer bij Calvin, maar niet voor lang want zondag verhuizen we naar ons gastgezin. We hebben geluk want het is een rijk gezin dat in de plaatselijke villabuurt woont, de ambassadewijk. Mocht er iets gebeuren kunnen we zo naar de nl ambassade rennen! Ook blijven we samen, wat erg gezellig is natuurlijk. Heb net gehoord dat we NU een afsrpaak hebben met onze NGO man..... Help! Maar goed, tot snel.
Veel liefs Laura