Yaoende en verder.......
Door: Webmaster
Blijf op de hoogte en volg Laura
02 Juni 2006 | Kameroen, Yaoundé
WE zijn alweer aangekomen in Yaoende. Dit is e hoofdstad, en hier moeten we ook gaan wonen zometeen. Zoals overal zijn we weer ontvangen door aiesec, en wonen we bij studenten in huis....
Yaoende heeft de grootste universiteit van kameroen, en rond de campus wonen de studenten. Een echte studentenwijk dus, maar het is eigenlijk gewoon een grote sloppenwijk! Onze sudentkamer waar we logeren is een betonnen hokje, met in de hoek achter een gordijn een tobbe om ons te wassen. Er is een douchekop, maar die viel er al af toen ik erin stapte. Oh ja, onze gastheer, Calvin, slaapt nu wij er zijn op de grond zonder deken.... Wij hebben aangeboden om met zn drieen op het 1,5 persoons bed te slapen, maar hij meende dat hij een hernia kreeg van het bed.
De kamer is wel erg gezellig, en er staat een zeer mooie pc in de hoek waarom alles draait. Wegen zijn modderpaden die nu in de regetijd na een stortbui veranderen in modderstromen waar ik voortdurend bijna op uitglijd. Ze lachen ons nog steeds uit om hoe onhandig we zijn, maar we leren snel. Als je de berg afklautert kom je in een straatje waar internetcafe's en restaurantjes tussen de bomen staan. het is hier een grote rotzooi wederom maar ook heel gezellig. En overal zie je alleen studenten, heel apart. We leren ook erg veel studenten kennen doordat we hier ijn met aiesec. En daardoor hebben we al interessante dingen geleerd over de kameroense maatschappij. Polygamie is hier doorgaans nog steeds de huwelijksvorm, maar hoogopgeleide mensen doen het toch steeds minder. Veel jongens vinden het ook een beetje te duur geloof ik. Daarnaast zijn we helemaal èèn met de locals nu we de plaatselijke coole handgroet hebben geleerd. Een soort handenschudden dat wordt afgemaakt door de wijsvinger van je vriend te `knippen`. Daarna is het heel noraal om hand in hand verder te lopen. Henrike, Calvin en ik lopen dan ook vaak door yaoende terwijl Calvin onze handjes stevig vast houd. Het is heel vreemd, maar je moet je toch aanpassen.
We hebben ook de ambassade bezocht en ons opgegeven voor franse les. Een crash course om precies te zijn want we hebben ontdekt dat we eigenlijk niet half zo goed zijn in frans dan we dachten. Maar dat gaat veranderen!!! Na een week elke dag 6 uur prive les frans moeten wij net zo vloeiend zijn als de rest van de kameroense bevolking!! Ze praten hier alleen zo vreselijk snel, en een accent wat het nog moeilijker maakt.
Ook hebben we kennis gemaakt met onze nieuze werkgever! Meneer Mvoubge of zoiets. Hij runt een school voor arme kinderen en daarnaast probeert hij hier een ontwikkelingscentrum op te richten voor vrouwen. De bedoeling is dat wij hierbij gaan helpen. Helaas hebben wij nog nooit hiervoor een opleiding gehad, maar we gaan het gewoon proberen. Meneer Mvoungbe heeft ons ook meegenomen naar zijn huis en de school waar we ontvangen werden door alle kindjes, die allemaal in dezelfde blauwe kleertjes lopen en netjes goedendag moesten zeggen. Vervolgens moesten we met alle klassen op de foto en hebben we na en uur durende fotoshoot met alle leraren, kinderen lokalen en directeuren, nu nog spierpijn in onze kaken. Het is nog steeds niet helemaal duidelijk wat we hier moeten gaan doen, maar we hebben wel al een kantoortje daar gekregen. Een donker bijgebouwtje met een middeleeuwse computer....
Daarna werd ons vol trots het op te richten vrouwenontwikkelingscentrum geshowd. Het is vooralsnog niets meer dan een betonnen bouwval. Maar wie weet kunnen we daar verandering in brengen! Naast dit toch al uitgebreide takenpakket hebben we de opdracht om via buurtverenigingen jongeren op te leiden tot peer educators over de aidsproblematiek. Daarvoor moeten we wel nog even een lesprogramma ontwikkelen. Wederom heeft onderwijsontwikkeling niets met onze studierichting te maken, en is het een beroep dat niet onderschat moet worden.
We dreigden even in paniek te raken door al deze verwachtingen in de ogen van arme zwarte kindjes en opdrachten van grote directeuren en aiesec members, maar onze instelling is vooralsnog dat we gewoon ons best gaan doen, en ja, dat het allemaal goed komt!!!
We hebben dus een hoop te doen, maar eerst is er nog tijd voor ons om te gaan reizen. Nu ik het vervolg schrijf van deze mail zitten we in het snikhete Maroua. Na de nachttrein door de jungle genomen te hebben? hebben we nog eens 8 uur in de bus naar het noorden gezeten. Het uitzicht was prachtig omdat we vanuit de jungle naar steeds droger gebied reisden. Via de steppe savanne naar nu dus de subsahel. Onderweg kwamen we langs allemaal dorpjes die verdomd veel op de novib kalender leken. Het werd al donker voordat we in Maroua aankwamen, en overal zag je alleen nog maar de kampvuren bij de boucharous, dat zijn de plaatselijke huizen; ronde lemen hutten met een rieten dak.
HIer in Maroua is het heel anders dan in het zuiden. Het is hier allereerst islamitisch, en ook wat rijker lijkt. We hebben 2 dagen rust aan onszelf beloofd, en morgen gaan we dan beginnen aan een toeristische rondreis; Allereerst op safari, door naar de lokale dorpjes in de woestijd, en dan de bergen in van het mandiff gebergte voor een driedaagse trekking waarbij we overnachten bij bergdorpjes. De laatste dag gaan we paardrijden!!!! Ik heb er nu al zin in.
Met de dag worden we wat meer afrikaans, en vershillende mysteries hebben we op kunnen lossen. Zoals de grote hoeveelheid zakdoekjes die hier overal verkocht worden; Dacht ik aanvankelijk dat de kameroens bevolking misschien aan een verkoudheidsvirus leed, na een middag in een snikhete bus van douala naar yaoende weet ik wel beter. Zakdoekjes worden hier gebruikt om je gezicht mee af te vegen als het zweer met straaltjes van je gezicht druipt. Ook kunnen we nu alweer wat beter afdingen, en ik een taxi ook voor ons een mogelijkheid. Je steekt zoveel vingers op als passagiers dat je bent, en dan gil je naar de langsrijdende taxi waar je heen wilt. Als hij stopt moet je snel zeggen hoeveel je bereid bent te betalen. Is dat oke, dan kun je instappen.
Verder eten we hier nog steeds vornamelijk advocados, mango, ei, spaghetti, mais, vis en heel erg veel witbrood, dus we zijn nog best gezond. Nu smelt ik toch echt bijna weg achter de pc, dus moeten we maar eens gaan naar het zwembad......
Liefs!!!!
Yaoende heeft de grootste universiteit van kameroen, en rond de campus wonen de studenten. Een echte studentenwijk dus, maar het is eigenlijk gewoon een grote sloppenwijk! Onze sudentkamer waar we logeren is een betonnen hokje, met in de hoek achter een gordijn een tobbe om ons te wassen. Er is een douchekop, maar die viel er al af toen ik erin stapte. Oh ja, onze gastheer, Calvin, slaapt nu wij er zijn op de grond zonder deken.... Wij hebben aangeboden om met zn drieen op het 1,5 persoons bed te slapen, maar hij meende dat hij een hernia kreeg van het bed.
De kamer is wel erg gezellig, en er staat een zeer mooie pc in de hoek waarom alles draait. Wegen zijn modderpaden die nu in de regetijd na een stortbui veranderen in modderstromen waar ik voortdurend bijna op uitglijd. Ze lachen ons nog steeds uit om hoe onhandig we zijn, maar we leren snel. Als je de berg afklautert kom je in een straatje waar internetcafe's en restaurantjes tussen de bomen staan. het is hier een grote rotzooi wederom maar ook heel gezellig. En overal zie je alleen studenten, heel apart. We leren ook erg veel studenten kennen doordat we hier ijn met aiesec. En daardoor hebben we al interessante dingen geleerd over de kameroense maatschappij. Polygamie is hier doorgaans nog steeds de huwelijksvorm, maar hoogopgeleide mensen doen het toch steeds minder. Veel jongens vinden het ook een beetje te duur geloof ik. Daarnaast zijn we helemaal èèn met de locals nu we de plaatselijke coole handgroet hebben geleerd. Een soort handenschudden dat wordt afgemaakt door de wijsvinger van je vriend te `knippen`. Daarna is het heel noraal om hand in hand verder te lopen. Henrike, Calvin en ik lopen dan ook vaak door yaoende terwijl Calvin onze handjes stevig vast houd. Het is heel vreemd, maar je moet je toch aanpassen.
We hebben ook de ambassade bezocht en ons opgegeven voor franse les. Een crash course om precies te zijn want we hebben ontdekt dat we eigenlijk niet half zo goed zijn in frans dan we dachten. Maar dat gaat veranderen!!! Na een week elke dag 6 uur prive les frans moeten wij net zo vloeiend zijn als de rest van de kameroense bevolking!! Ze praten hier alleen zo vreselijk snel, en een accent wat het nog moeilijker maakt.
Ook hebben we kennis gemaakt met onze nieuze werkgever! Meneer Mvoubge of zoiets. Hij runt een school voor arme kinderen en daarnaast probeert hij hier een ontwikkelingscentrum op te richten voor vrouwen. De bedoeling is dat wij hierbij gaan helpen. Helaas hebben wij nog nooit hiervoor een opleiding gehad, maar we gaan het gewoon proberen. Meneer Mvoungbe heeft ons ook meegenomen naar zijn huis en de school waar we ontvangen werden door alle kindjes, die allemaal in dezelfde blauwe kleertjes lopen en netjes goedendag moesten zeggen. Vervolgens moesten we met alle klassen op de foto en hebben we na en uur durende fotoshoot met alle leraren, kinderen lokalen en directeuren, nu nog spierpijn in onze kaken. Het is nog steeds niet helemaal duidelijk wat we hier moeten gaan doen, maar we hebben wel al een kantoortje daar gekregen. Een donker bijgebouwtje met een middeleeuwse computer....
Daarna werd ons vol trots het op te richten vrouwenontwikkelingscentrum geshowd. Het is vooralsnog niets meer dan een betonnen bouwval. Maar wie weet kunnen we daar verandering in brengen! Naast dit toch al uitgebreide takenpakket hebben we de opdracht om via buurtverenigingen jongeren op te leiden tot peer educators over de aidsproblematiek. Daarvoor moeten we wel nog even een lesprogramma ontwikkelen. Wederom heeft onderwijsontwikkeling niets met onze studierichting te maken, en is het een beroep dat niet onderschat moet worden.
We dreigden even in paniek te raken door al deze verwachtingen in de ogen van arme zwarte kindjes en opdrachten van grote directeuren en aiesec members, maar onze instelling is vooralsnog dat we gewoon ons best gaan doen, en ja, dat het allemaal goed komt!!!
We hebben dus een hoop te doen, maar eerst is er nog tijd voor ons om te gaan reizen. Nu ik het vervolg schrijf van deze mail zitten we in het snikhete Maroua. Na de nachttrein door de jungle genomen te hebben? hebben we nog eens 8 uur in de bus naar het noorden gezeten. Het uitzicht was prachtig omdat we vanuit de jungle naar steeds droger gebied reisden. Via de steppe savanne naar nu dus de subsahel. Onderweg kwamen we langs allemaal dorpjes die verdomd veel op de novib kalender leken. Het werd al donker voordat we in Maroua aankwamen, en overal zag je alleen nog maar de kampvuren bij de boucharous, dat zijn de plaatselijke huizen; ronde lemen hutten met een rieten dak.
HIer in Maroua is het heel anders dan in het zuiden. Het is hier allereerst islamitisch, en ook wat rijker lijkt. We hebben 2 dagen rust aan onszelf beloofd, en morgen gaan we dan beginnen aan een toeristische rondreis; Allereerst op safari, door naar de lokale dorpjes in de woestijd, en dan de bergen in van het mandiff gebergte voor een driedaagse trekking waarbij we overnachten bij bergdorpjes. De laatste dag gaan we paardrijden!!!! Ik heb er nu al zin in.
Met de dag worden we wat meer afrikaans, en vershillende mysteries hebben we op kunnen lossen. Zoals de grote hoeveelheid zakdoekjes die hier overal verkocht worden; Dacht ik aanvankelijk dat de kameroens bevolking misschien aan een verkoudheidsvirus leed, na een middag in een snikhete bus van douala naar yaoende weet ik wel beter. Zakdoekjes worden hier gebruikt om je gezicht mee af te vegen als het zweer met straaltjes van je gezicht druipt. Ook kunnen we nu alweer wat beter afdingen, en ik een taxi ook voor ons een mogelijkheid. Je steekt zoveel vingers op als passagiers dat je bent, en dan gil je naar de langsrijdende taxi waar je heen wilt. Als hij stopt moet je snel zeggen hoeveel je bereid bent te betalen. Is dat oke, dan kun je instappen.
Verder eten we hier nog steeds vornamelijk advocados, mango, ei, spaghetti, mais, vis en heel erg veel witbrood, dus we zijn nog best gezond. Nu smelt ik toch echt bijna weg achter de pc, dus moeten we maar eens gaan naar het zwembad......
Liefs!!!!
-
02 Juni 2006 - 14:08
Nettie:
loeki, kijk even op je mobiel ik heb het nr erop gezet. -
02 Juni 2006 - 15:45
Eva:
loekie! Klinkt onwijs leuk (maar alles klinkt leuk vanachter jouw laptop, met twee liter thee en 3 liter regen, zelfs een loszittende douchekop. Daar weet Syp nog wel wat op! We sturen het boutje op) Fantastisch om te horen dat je in een 3d novibkalender rondloopt, en nog aan het handje ook.
Dat takenpakket komt helemaal goed, ABC huppakee. Awareness is bij jullie wel voorradig, dus altijd leverbaar. Als je nou daar in de bush op een meter hout zit te wachten terwijl je net gebouwde weeshuis steeds meer over zit te hellen, dat is jammer. Maar wat jullie gaan doen is lekker self sufficient. Gaat lukken hoor. Als het te ver van je bed is kan je aids altijd nog strafbaar stellen.
Veel liefs, dikke kus
Eva -
02 Juni 2006 - 18:54
Truus En Jan:
heerlijk, wat een avontuur. Niets is zeker,alles is mogelijk. Loekie, wij benijden je en volgen je in je avontuur van achter de geraniums
-
02 Juni 2006 - 19:14
Lotte:
Hi Lau,
Superleuk je mailtjes; word er helemaal vrolijk van!! Fijn om te horen dat er meer is in de wereld dan...papers hahaha. Maar goed, ook hier bijna vakantie, dus eigenlijk niets te klagen! ik zou zeggen, geniet van het rondreizen, en doe zoveel als je kunt, maar dat zal wel goedkomen. Take care,
xx lot -
03 Juni 2006 - 09:12
Kwekkie:
Hee Lautje! Echt heel erg gaaf om al je verhalen te horen. Ik zie het allemaal voor me. Maak veel foto's want ik wil het graag allemaal zien! Kus! -
05 Juni 2006 - 10:20
Teunie En Simon:
net pas het adres van de site doorgekregen van jan en meteen alle berichten gelezen. zo leuk, heel herkenbaar. en dat calvin liever op de grond slaapt klopt hoor, dat deed simon ook liever; van een kussen kreeg hij nekkramp, intussen kan hij niet meer zonder kussen en goed matras.
ook het hend in hand lopen en de handgroet, was ik bijna vergeten maar die is goed omschreven, we hebben hem nog even geoefend. -
06 Juni 2006 - 19:12
Paul Live Uit Buea:
Jo Laura! Mooi verhaal, in het bijzonder over Calvino, is een schatje he!? Hoe bevalt het noorden? Hier in zuid gaat alles goed; beetje hangen, een hotspot-burger gegeten(!), het geld verzilverd en je boekje.. tsja t wil nog niet echt vlotten, blz 20 momenteel. Ga mn best doen. Groetjes aan Henrike, geniet van jullie reis & tot over een tijdje!
Doei Paul
ps. mocht je zin hebben in een spannend verhaal: paolokameroen.waarb....
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
