Yaoende en verder.......

WE zijn alweer aangekomen in Yaoende. Dit is e hoofdstad, en hier moeten we ook gaan wonen zometeen. Zoals overal zijn we weer ontvangen door aiesec, en wonen we bij studenten in huis....
Yaoende heeft de grootste universiteit van kameroen, en rond de campus wonen de studenten. Een echte studentenwijk dus, maar het is eigenlijk gewoon een grote sloppenwijk! Onze sudentkamer waar we logeren is een betonnen hokje, met in de hoek achter een gordijn een tobbe om ons te wassen. Er is een douchekop, maar die viel er al af toen ik erin stapte. Oh ja, onze gastheer, Calvin, slaapt nu wij er zijn op de grond zonder deken.... Wij hebben aangeboden om met zn drieen op het 1,5 persoons bed te slapen, maar hij meende dat hij een hernia kreeg van het bed.
De kamer is wel erg gezellig, en er staat een zeer mooie pc in de hoek waarom alles draait. Wegen zijn modderpaden die nu in de regetijd na een stortbui veranderen in modderstromen waar ik voortdurend bijna op uitglijd. Ze lachen ons nog steeds uit om hoe onhandig we zijn, maar we leren snel. Als je de berg afklautert kom je in een straatje waar internetcafe's en restaurantjes tussen de bomen staan. het is hier een grote rotzooi wederom maar ook heel gezellig. En overal zie je alleen studenten, heel apart. We leren ook erg veel studenten kennen doordat we hier ijn met aiesec. En daardoor hebben we al interessante dingen geleerd over de kameroense maatschappij. Polygamie is hier doorgaans nog steeds de huwelijksvorm, maar hoogopgeleide mensen doen het toch steeds minder. Veel jongens vinden het ook een beetje te duur geloof ik. Daarnaast zijn we helemaal èèn met de locals nu we de plaatselijke coole handgroet hebben geleerd. Een soort handenschudden dat wordt afgemaakt door de wijsvinger van je vriend te `knippen`. Daarna is het heel noraal om hand in hand verder te lopen. Henrike, Calvin en ik lopen dan ook vaak door yaoende terwijl Calvin onze handjes stevig vast houd. Het is heel vreemd, maar je moet je toch aanpassen.
We hebben ook de ambassade bezocht en ons opgegeven voor franse les. Een crash course om precies te zijn want we hebben ontdekt dat we eigenlijk niet half zo goed zijn in frans dan we dachten. Maar dat gaat veranderen!!! Na een week elke dag 6 uur prive les frans moeten wij net zo vloeiend zijn als de rest van de kameroense bevolking!! Ze praten hier alleen zo vreselijk snel, en een accent wat het nog moeilijker maakt.

Ook hebben we kennis gemaakt met onze nieuze werkgever! Meneer Mvoubge of zoiets. Hij runt een school voor arme kinderen en daarnaast probeert hij hier een ontwikkelingscentrum op te richten voor vrouwen. De bedoeling is dat wij hierbij gaan helpen. Helaas hebben wij nog nooit hiervoor een opleiding gehad, maar we gaan het gewoon proberen. Meneer Mvoungbe heeft ons ook meegenomen naar zijn huis en de school waar we ontvangen werden door alle kindjes, die allemaal in dezelfde blauwe kleertjes lopen en netjes goedendag moesten zeggen. Vervolgens moesten we met alle klassen op de foto en hebben we na en uur durende fotoshoot met alle leraren, kinderen lokalen en directeuren, nu nog spierpijn in onze kaken. Het is nog steeds niet helemaal duidelijk wat we hier moeten gaan doen, maar we hebben wel al een kantoortje daar gekregen. Een donker bijgebouwtje met een middeleeuwse computer....
Daarna werd ons vol trots het op te richten vrouwenontwikkelingscentrum geshowd. Het is vooralsnog niets meer dan een betonnen bouwval. Maar wie weet kunnen we daar verandering in brengen! Naast dit toch al uitgebreide takenpakket hebben we de opdracht om via buurtverenigingen jongeren op te leiden tot peer educators over de aidsproblematiek. Daarvoor moeten we wel nog even een lesprogramma ontwikkelen. Wederom heeft onderwijsontwikkeling niets met onze studierichting te maken, en is het een beroep dat niet onderschat moet worden.
We dreigden even in paniek te raken door al deze verwachtingen in de ogen van arme zwarte kindjes en opdrachten van grote directeuren en aiesec members, maar onze instelling is vooralsnog dat we gewoon ons best gaan doen, en ja, dat het allemaal goed komt!!!

We hebben dus een hoop te doen, maar eerst is er nog tijd voor ons om te gaan reizen. Nu ik het vervolg schrijf van deze mail zitten we in het snikhete Maroua. Na de nachttrein door de jungle genomen te hebben? hebben we nog eens 8 uur in de bus naar het noorden gezeten. Het uitzicht was prachtig omdat we vanuit de jungle naar steeds droger gebied reisden. Via de steppe savanne naar nu dus de subsahel. Onderweg kwamen we langs allemaal dorpjes die verdomd veel op de novib kalender leken. Het werd al donker voordat we in Maroua aankwamen, en overal zag je alleen nog maar de kampvuren bij de boucharous, dat zijn de plaatselijke huizen; ronde lemen hutten met een rieten dak.

HIer in Maroua is het heel anders dan in het zuiden. Het is hier allereerst islamitisch, en ook wat rijker lijkt. We hebben 2 dagen rust aan onszelf beloofd, en morgen gaan we dan beginnen aan een toeristische rondreis; Allereerst op safari, door naar de lokale dorpjes in de woestijd, en dan de bergen in van het mandiff gebergte voor een driedaagse trekking waarbij we overnachten bij bergdorpjes. De laatste dag gaan we paardrijden!!!! Ik heb er nu al zin in.

Met de dag worden we wat meer afrikaans, en vershillende mysteries hebben we op kunnen lossen. Zoals de grote hoeveelheid zakdoekjes die hier overal verkocht worden; Dacht ik aanvankelijk dat de kameroens bevolking misschien aan een verkoudheidsvirus leed, na een middag in een snikhete bus van douala naar yaoende weet ik wel beter. Zakdoekjes worden hier gebruikt om je gezicht mee af te vegen als het zweer met straaltjes van je gezicht druipt. Ook kunnen we nu alweer wat beter afdingen, en ik een taxi ook voor ons een mogelijkheid. Je steekt zoveel vingers op als passagiers dat je bent, en dan gil je naar de langsrijdende taxi waar je heen wilt. Als hij stopt moet je snel zeggen hoeveel je bereid bent te betalen. Is dat oke, dan kun je instappen.
Verder eten we hier nog steeds vornamelijk advocados, mango, ei, spaghetti, mais, vis en heel erg veel witbrood, dus we zijn nog best gezond. Nu smelt ik toch echt bijna weg achter de pc, dus moeten we maar eens gaan naar het zwembad......
Liefs!!!!