'La Blanche'

Het begint eindelijk een beetje duidelijk te worden wat Henrike en ik hier aan het doen zijn. Onze verblijfplaats is nog steeds in het mc house of aiesec, en het is hier eigenlijk een dolle boel. De organisatie wordt gerund door studenten voor studenten wat er op neer komt dat het voelt alsof we op schoolkamp zijn en de leiding is thuis gebleven. Er zit werkelijk geen enkele lijn in wat hier allemaal georganiseerd moet worden, maar het kan ook zijn dat alles 'the african way' wordt geregeld en dat ik dat niet kan zien met mn westerse ogen. Maar goed, het hele bestuur is nu in pak op weg naar een belangrijke meeting. Ze zijn zowiezo te laat en moeten door de modderpoel die onze straat vormt ernaar toe. Het is gewoon allemaal erg anders hier.
Wat we tot nu toe gedaan hebben is vooral wachten op de komst van pierro, ons contactpersoon. Nu ze er allemaal zijn is alles een beetje in een stroomversnelling gekomen. We hebben het geldprobleem opgelost door western union, die is hier zeer goed vertegenwoordigd, en we hebben nu een afrikaans telefoonnummer! Mocht je nog geld/belminuten over hebben, het nummer is 002375832032.
Verder zijn we helemaal geintroduceerd in de lokale keuken. Ze eten hier vooral 'poisson brasse', met peper en ui, en cassave, een soort rubber achtige stengels die opgerold nog steeds nergens naar smaken. Eten doen we met onze handen, en daarom doen we eerst een heel spel met bakjes water en zeepblokken om ze schoon te maken. Je mag dus alleen met rechts wassen en eten, links is je smerige hand ivm geen w.c. papier. En zoals je begrijpt plonsde ik vrolijk mijn beide handjes in de bakjes. Bakjes gelijk onrein of zoiets, en mensen gooiden meteen al het water op de grond. Maar ik keek ook mn ogen uit toen de man tegenover mij nadat hij volgens mij zijn vis ophad doorging met de hersentje eruit te zuigen, de oogjes op te knabbelen en ja, echt waar, de botjes begon te verorberen.... Hubert vertelde dat het hoofd hier de delicatesse is, en zoals je al verwacht, moesten wij die ook echt eten. Heb mn best gedaan, maar de binnenkant van een vissehoofd ziet er nog viezer uit dan de buitenkant, dus ik heb zoveel lopen spelen met het eten (met een hand!) dat het eruit zag alsof ik het op zn minst geprobeerd had. Henrike, de held, heeft er al 2 opgegeten. Eeuwigdurende roem voor haar, maar ik kan het echt niet aan. Verder eten we ontzettend grote hoeveelheden advocado's, en witbroodjes met chocopasta! We hoeven bijna nooit te kauwen. Is het ook veel te warm voor.
Verder is Douala een heel drukke stad, heel smerig ook, en er is nergens een mooi gebouw. De buurt waar we wonen, is op zich nog een van de betere, maar het is een grote zandbak buiten. Allemaal kindjes die er spelen, met alleen een onderbroekje aan, en overal muziek. Ook veel barretjes en 'buvettes' waar je voor 20 cent wat kunt drinken. En aangezien we wit zijn worden we afgezet en betalen we dus eigenlijk nog te veel.
Het grote avontuur van vandaag was naar de markt gaan. Er komen betekent al dat je de weg over moet steken, en dat is hier levensgevaarlijk. Heb nog nooit zo'n rampzalig verkeer gezien. En op de markt spring je over de open riolering naar de visboer, waar de vissen onder de vliegen in het bloed liggen. Daarnaast is dan een kleding winkel waar ze alleen waanzinnig sexy kleren verkopen en overal om je heen zitten mensen op de grond pepers en uien en weet ik veel wat te verkopen. Het is ook nog eens erg warm, dus het stinkt er ook.
En het mooiste van alles is dat we de enige blanke meisjes zijn in de hele omgeving. Dus we worden overal nageroepen met 'la blache' of 'whitey'. Het is eigenlijk gewoon ronduit irritant en discriminerend. En op het zelfde moment willen ze graag met ons trouwen. (Nu moet ik eerlijk toegeven dat de mannen hier echt waanzinnig mooi zijn. Maar dit terzijde ;))
Vanmiddag hebben we ook een ontmoeting gehad met 2 andere nederlandse studenten uit Utrecht. Er is hier echt een invasie van nederlanders aan de gang, en dat verbaast iedereen. Jeroen en Elianne hebben ons getrakteerd op cola en hebben verteld over hun ervaringen. Het komt er op neer dat het project waar we aan mee gaan werken voor 50 procent bestaat uit peer to peer education. We zullen via 'associations de cartier', soort buurtverenigingen, jongeren bereiken en deze opleiden tot peer educators voor aidsvoorlichting. Daarnaast zullen we voor de overige 50 procent voor een NGO werken. Via deze organisatie zal een verblijfplaats worden geregeld bij een familie thuis. Dat betekend dat we waarschijnlijk beiden ergens anders zullen wonen, maar in dezelfde stad, en het is goed voor ons frans. Ik lees nu trouwens samen met Nico, een van de kameroense medewerkers hier een frans bouquetreeks romannetje om mijn frans te verbeteren. Ca marche bien!
We hebben ook al geleerd om nooit meer te gaan slapen zonder muskito net, een ventilator werkt niet voldoende om die rot beesten weg te houden. Ik ben volledig lek gestoken.(Jannie en Jan, heel erg bedankt!!!)
Al met al vermaak ik me prima hier, en begin steeds meer te begrijpen van hoe het er hier aan toe gaat. Het is heel anders dan thuis, maar dat komt vooral door de corruptie en armoede. Ook de hitte zorgt er voor dat alles hier 3 keer zo langzaam gaat. We vertrekken morgen naar Limbe in plaats van Yaoende. Zaterdag hebben we een afspraak met Jeroen en Elianne en andere nederlandse studenten in Bue om de wedstrijd Nederland-Kameroen te gaan kijken. Daarna willen we verder trekken naar het noorden. Tot over een tijdje dus.
Heel erg bedankt voor alle lieve reacties, en dikke kus Laura